KUNING YANG MANA?

Aku gemar benda-benda kuning  -  buluh kuning, kelapa kuning,  pulut kuning, tembikai kuning, cempaka kuning, siantan kuning.... Tapi benda-benda yang dipakai, macam baju, seluar, songkok, kasut, samping, tali leher, cermin mata, jam tangan, motosikal, kereta, ataupun kapal terbang, hai... tak mahulah kuning. Taboo!

Bila balik kampung tempoh hari, amat seronok kulihat satu-satunya pokok kelapa kuning di depan rumah (yang sudah tiada penghuni!) berbuah lebat.

 Yang nak cerita tu, bila teringin 'nak makan nyoq muda', tak pasti pula tandan nyoq yang mana yang nak diturunkan. Sana sini semuanya kuning. Kalau ada beza pun sikit sangat darjah kekuningan tu. Dan 'mata-mata' si warga emas ni tak mampulah nak teropong dari jauh, yang mana satu yang benar-benar muda.

Mujur si hati sukarela pula bantu si mata-mata. Cuba tandan yang dekat dengan yang 'dok tinggai sebiji tua' tu!

Yang 'dok dekat sebiji yang tua ni la yang cun muda!'

Bila kukait sebiji dan belah, nyata yang ikut kata hati itu betul. Betul 'nyoq muda'! Lantas terfikir, dalam buat satu-satu kerja, tak selalu kita kena atau boleh pakai indikator objektif. Nak tentukan indikator objektif tu pun boleh jadi payah.

Tapi, bila guna indikator subjektif, atau mungkin relatif, atau cuma ikut rasa atau kata hati, ada pula kebimbangannya. Juga kalau cuma guna pengalaman.... bimbang juga hasilnya tak memuaskan atau jadi tak menentu. Juga tentulah susah kalau nak suruh orang lain gunakannya.

Kerana itu, ada masanya aku sendiri kurang selesa bila si pakar memasak kata, masukkan garam mengikut rasa!